این مثنوی حدیث پریشانی من است
بشنو که سودنامه ی ویرانی من است
امشب نه این که شام غریبان
گرفته ام بلکه به یومن آمدنت جان گرفته ام
گفتی غزل بگو غزلم شور حال
مرد بعد از تو حس شعر فنا شد خیال مرد
گفتم مروکه تیره شود
زندگانیم با رفتنت به خاک سیه می نشانی
گفتی زمین مجال رسیدن نمی
دهد بر چشم باد فرصت دیدن نمی دهد
وقتی نقاب محور یک رنگ بودن
است معیار مهر ورزیمان سنگ بودن است
دیگرچه جای دلخوشی عشق بازی
است اصلا کدام احمق ازاین عشق راضی است
این عشق نیست فاجعه قرن آهن
است من بودنی که عاقبتش نیست بودن است
حالا به حرفهای غریبت رسیده
ام فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام
حق با تو بود از غم غربت
شکسته ام بگذار صادقانه بگویم که خسته ام
بیزارم ازتمام رفیقان نا
رفیق اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق
من را به ابتذال نبودن
کشانده اند روح مرا به مسند پوچی نشانده اند
تا این برادران ریا کار زنده
اند این گرگ سیرتان جفا کار زنده اند
اینجا کسی برای کسی کس نمی
شود حتی عقاب درخورکرکس نمی شود
جائی که سهم مرگ به جز
تازیانه نیست حق با تو بودماندن مان عاقلانه نیست
ما می رویم چون دلمان جای
دگر است ما می رویم هر که بماند مخیر است
ما میرویم مقصدمان نا مشخص
است هرجا رویم بی شک از این شهر بهتراست
از سادگیست گر به کسی تکیه
کرده ایم اینجا که گرگ با سگ گله برادر است
ما می رویم ماندن با درد
فاجعه است درعرف ما نشستن یک مرد فاجعه است
دیریست رفتن امیران قافله ما
مانده ایم قافله پیران قافله
اینجا که گرچه باغ منو پای
لنگ نیست باید شتاب کرد مجال درنگ نیست
بر درب افتاب پی باج می رویم
ما هم بدون بال به معراج می رویم