از سخن چينان شنيدم آشنايت نيستم
خاطراتت را بياور تا بگويم کيستم
سيلي هم صحبتي از موج خوردن سخت نيست
صخره ام هر قدر بي مهري کني مي ايستم
تا نگويي اشک هاي شمع ازکم طاقتي است
در خودم آتش به پا کردم ولي نگريستم
چون شکست آينه، حيرت صد برابر مي شود
بي سبب خود را شکستم تا بيننم کيستم
زندگي در برزخ وصل و جدايي ساده نيست
کاش قدري پيش از اين يا بعد از آن مي زيستم
چرا نمی کشد مرا خدای چشمهای تو
میان آب و آتشم میان چشمهای تو
قسم به ساعت ازل دقیقه ای هزار بار
دلم عجیب می کند هوای چشمهای تو
چقدر با ستاره ها با لحن آب و آیینه
مستانه حرف می رنم به جای چشمهای تو
از آن مستی که دیدمت از آن یکی دو قرن پیش
نشسته ام کنار دل به پای چشمهای تو
سکوت گاه گاه تو مرا شکنجه می دهد
خدا کند که بشنوم صدای چشمهای تو
اگرچه شرم می کنم بگویمت که شاعرم
ولی تمام این غزل فدای چشمهای تو.
اگر قرار بود همه ى ما دوباره روى زمين بيايم دوست داشتى
با تو چه نسبتى داشته باشم؟
آنگاه که کاخ آرزو های کسی را ویران می کنی
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی ،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خردشدن غرورش را نشنوی
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری
می خواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی تا برای خوشبختی خودت دعا کنی؟
با حس عجیبی با حال غریبی دلم تنگته
پر و از عشق و عادت بدون حسادت دلم تنگته
گله بی گلایه بدون کنایه دلم تنگته
پر از فکر رنگی یه جور قشنگی دلم تنگته
تو جایی که هیشکی واسه هیشکی نیستو همه دل پریشن
دلم تنگه تنگه واسه خاطراتت که کهنه نمی شن
دلم تنگه تنگه برای یه لحظه کنار تو بودن
یه شب شد هزار شب که خاموش و خوابن چراغای روشن
من دل شکسته با این فکر خسته دلم تنگته
با چشمای نمناک تر و ابری و پاک دلم تنگته
ببین که چه ساده بدون اراده دلم تنگته
مثل این ترانه چقدر عاشقانه دلم تنگته
یه شب شد هزار شب که دل غنچه ما قرار بوده واشه
تو نیستی که دنیا به سازم نرقصه به کامم نباشه
چقدر منتظر شم که شاید از این عشق سراغی بگیری
کجا کی کدوم روز منو با تمام دلت می پذیری
خواننده :معین
كوك كن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
كوك كن ساعتِ خویش !
كه مـؤذّن، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
و در آغوش سحر رفته به خواب
كوك كن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
كه سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند
كوك كن ساعتِ خویش !
كه سحرگاه كسی
بقچه در زیر بغل،
راهیِ حمّامی نیست
كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی
كوك كن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این كوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
كوك كن ساعتِ خویش !
ماكیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
كوك كن ساعتِ خویش !
كه در این شهر، دگر مستی نیست
كه تو وقتِ سحر، آنگاه كه از میكده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
كوك كن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر
و در این شهر سحرخیزی نیست
و سـحر نـزدیک است
شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادم
خداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
خداحافظ واین یعنی در اندوه تو می میرم
در این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم
وبی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
وبرف ناامیدی برسرم یکریز می بارد
خداحافظ تو ای همپای شعرهای غزل خوانی
خداحافظ به پایان آمد این دیدار پنهانی
خداحافظ بی تو گمان کردی که می مانم؟
تو را هر لحظه به خاطر می آورم
بی هیچ بهانه ای!
شاید عشق این باشد...
در لحظه هایت سکوت میکنم...
آهسته می آیم...
آهسته می روم...
نمی خواهم مزاحم بودنت شوم!
مهربان ولن تاینت مبارک...!
قبل از این که بخواهی در مورد من و زندگی من قضاوت کنی
کفشهای من را بپوش و در راه من قدم بزن .
از خیابانها، کوهها و دشت هایی گذر کن که من گذر کردم
اشکهایی را بریز که من ریختم
دردها و خوشیهای من را تجربه کن
سالهایی را بگذران که من گذراندم...
روی سنگهایی بلغز که من لغزیدم
دوباره و دوباره برپاخیز و مجدداً در همان راه سخت قدم بزن
همانطور که من انجام دادم ...
بعد ، آن زمان می توانی در مورد من قضاوت کنی....
فرار مي کنم اما کجا ؟ نمي دانم
نمي رسم به نگاهت ، چرا ؟ نمي دانم
سکوت کردم و آخر علاقه ام لو رفتچگونه عشق تو شد برملا ، نمي دانم
براي چشم تو کاري نداشت کشتن منگذشت از سر جرمم و يا ... نمي دانم
غم نبودنت آنقدر سخت و مهلک نيستکه فکر بودنت اين لحظه با ... نمي دانم
بيا که باور دوري براي من سخت استصداي گريه ي من رفته تا ... نمي دانم
خدا به جاي توجه به ناله هاي دلمچه کار مي کند اين روزها نمي دانم
چقدر فاصله افتاده بين اين دو نگاهمرا که کشت جدايي تو را نمي دانم
غصه هایت که ریخت، تو هم همه را فراموش کن
دلت را بتکانو تمام آن غم های بزرگ
و همه حسرت ها و آرزوهایت...........
باز هم محکم تر از قبل بتکان
تا این بار همه آن عشق های بچه گربه ای هم بیفتد!
حالا آرام
تر، آرام تر بتکان
تا خاطره هایت نیفتد
تلخ یا
شیرین، چه تفاوت می کند؟
خاطره، خاطره است
باید باشد، باید بماند ...کافی ست؟
نه، هنوز دلت خاک دارد
یک تکان دیگر بس است
تکاندی؟
دلت را ببین
چقدر تمیز شد... دلت سبک شد؟حالا این دل
جای "او"ست
دعوتش کن
این دل مال "او"ست...
همه چیز ریخت از دلت، همه چیز افتاد و حالا
و حالا تو ماندی و یک دل
یک دل و یک قاب تجربه
یک قاب تجربه و مشتی خاطره
مشتی خاطره و یک "او"...
عشق را در چشم تو روزی تلاوت می کنم
با همه احساس خود را با تو قسمت می کنم
مرز بی پايان مهرت را به من بخشيده ای
در جوابت هر چه دارم من فدايت می کنم
نور چشمت را چراغ شام تارم کرده ای
من وجودم را هميشه فرش راهت می کنم
ای تجلی گاه هر چه خوبی و مهر و صفا
عاقبت مانند اشعار فريدون ناب نابت می کنم
بر خرابات وجودم زندگی بخشيده ای
تا نفس دارم هميشه شاد شادت می کنم
همچو سروی گشته ای تا خم نگردد قامتم
من صداقت را هميشه سرپناهت می کنم
گاهی چه غریبانه روزهای تلخ را سر می کنم
گاهی اوقات چه غریبم
گاهی چه دلتنگی رویم فشار می اورد
گاهی اوقات چه دلتنگم
چه دلگیرم
چه غمگینم از بی تو بودن
چقدر سخته بی چشمانت
بی دستانت
بی نگاهت و
بی اغوشت سر کردن
عشق سکوتی بین من وتوست
عشق سکوت پر از حرف است
حرفهای ناگفته بین ما...
دلم میخواست مانند پرنده ای بی پروا
در کنارت اوج بگیرم
ای کاش زودتر
برسد ان روز
که در اغوش هم عاشقانه ارام گیریم...
ای کاش برسد...
دوستت دارممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممممم
اگر خداوند برای لحظه ای فراموش می کرد که من عروسکی کهنه ام و قطعه کوچکی زندگی به من ارزانی می‌داشت،
شاید همه آنچه را که به ذهنم می رسید را بیان نمی‌‌داشتم، بلکه به همه چیزهائی که بیان می‌کردم فکر می کردم.
اعتبار
همه چیز در نظر من، نه در ارزش آنها که در
معنای نهفته آنهاست.
کمتر می‌خوابیدم و دیوانه‌وار رویا می دیدم،
چرا که می‌دانستم هر دقیقه‌ای که چشمهایمان را برهم می‌گذاریم ٬
شصت ثانیه نور را از کف می‌دهیم. شصت ثانیه روشنایی
هنگامی که دیگران می‌ایستند ٬ من قدم برمی‌داشتم و هنگامی که دیگران می‌خوابیدند بیدار می ماندم.
هنگامی
که دیگران لب به سخن می‌گشودند٬ گوش فرا می‌دادم
و بعد هم از
خوردن یک بستنی شکلاتی چه حظّی که نمی بردم
اگر خداوند ذره‌ای زندگی به من عطا می‌کرد٬
جامه‌ای ساده به تن می کردم.
نخست
به خورشید خیره می شدم و کالبدم و سپس روحم
را عریان می‌ساختم.
خداوندا٬اگر دل در سینه ام همچنان می تپید تمامی تنفرم رابرتکه یخی می‌نگاشتم وسپس طلوع خورشیدت را انتظار می کشیدم.
روی ستارگان با رویاهای "وان
گوگ" وار ٬ شعر "بندیتی”(*) را
نقاشی می کردم و با صدای دلنشین "سرات"(**) ترانه عاشقانه‌ای به
ماه پیشکش می‌کردم .
با
اشکهایم گلهای سرخ را آبیاری می کردم تا زخم خارهایشان
و بوسه گلبرگ ها‌یشان در اعماق جانم ریشه زند.
خدواوندا ٬اگر تکه‌ای زندگی می‌داشتم ٬
نمی‌گذاشتم حتی یک روز از آن سپری شود بی‌آنکه
به
مردمانی که دوستشان دارم ٬ نگویم که «عاشقتتان هستم» آن
گونه که به همه مردان و زنان می‌باوراندم که قلبم
در اسارت (یا سیطره )محبت آنهاست .
اگر خداوند فقط و فقط تکه‌ای
زندگی در دستان من میگذارد ٬ در سایه‌سار عشق می‌آرمیدم. به انسانها نشان می دادم
که در اشتباهند
که گمان کنند وقتی پیر شدند دیگر نمی توانند دلدادگی کنند و عاشق باشند.
آه خدایا! آنها نمی دانند زمانی پیر خواهند شد که دیگر نتوانند عاشق شوند
به هر کودکی دو بال هدیه می دادم ٬ رهایشان می کردم تا خود بال گشودن و پرواز را بیاموزند.
به پیران می‌آموزاندم که مرگ نه با سالخوردگی که با نسیان از راه می‌رسد.
آه انسانها، از شما چه بسیار چیزها که آموخته‌ام.
من یاد گرفته‌ام که همه می‌خواهند درقله کوه زندگی کنند ٬
بی آنکه به خوشبختی آرمیده در کف دست خود نگاهی انداخته باشند.
چه نیک آموخته‌ام که وقتی نوزاد برای نخستین بار مشت کوچکش را به دورانگشت زمخت پدر میفشارد
٬ او را برای همیشه به دام خود انداخته است.
دریافته ام که یک انسان تنها زمانی حق دارد به انسانی دیگر از بالا به پائین چشم بدوزد که ناگزیر است
او را یاری رساند تا روی پای خود بایستد
من از شما بسی چیزها آموخته ام و اما چه حاصل٬ که وقتی اینها را در چمدانم می‌گذارم که در بستر مرگ خواهم بود
