پاییز...........
که واژهایم،از برگهای ِ کاغذم لیز می خورند،
و از ذهنم، نادانسته هایم!
نگاه کن که چگونه در امتداد این فصلها ،
به این خطوط روشن رسیده ام!
و این برگ ریزان شاهد مدعای من است!
و این روزها که زودتر از همیشه،اتاقم تاریک می شود!
به من نگاه کن،
که مست ِ مسلخ ِ مهربانی ِ تو شده ام!
و صدای این ساز ،
که اندیشه ام را جلا می بخشد و نگاهم را می شوید و بی قراریم را می برد!
آهای پاییز، سلام!
می خواهم واژه، واژه های شعرم را مثل برگهای فراموش شده ،
برداری،بریزی بر سر بالهای بادهایت،
و تمام شهر را از واژه هایم پر کنی!
و این بی قراری ِ تمام ناشدنی را،
مثل برگهایی که گم می شوند! نیست کنی!
آهای پاییز نگاه کن!
من دارم می رقصم!
و این نهایت شادمانی ِ باور من است!
که در دامن این دشت وسیع ،
روبه روی خداوند ایستاده ام ،
و با هر ریزش برگهای تو،پای می کوبم و دل خوش می دارم!
آهای پاییز!
می دانم که تو از آخرین روز حرف می زنی!
آن روز که از شاخه هایمان جدا می شویم
و به ریشه هایمان می پیوندیم!
و تا دیگر بار که تو مثل برگ های هزار رنگ،
نامت را "بهار" می کنی ،
در انتظار می مانیم!
...آهای پاییز سلام!
روزگارانت مبارک!
برگریزانت عزیز!
اندوهناکیت خواسته... .