شعر عاشقانه

تقدیم به مریم عزیزم

خونه تاریکه وسرده آفتابو از ما گرفتن

خورشیدو ستاره وقتی ابر اومد عزا گرفتن

سرنوشت ما همینه غم باید باشه تو سینه

آفتابو از ما گرفتن  تا کسی اونو نبینه

خورشید ماها اسیره تو اسارت هم می میره

شام آخر هبوطه فردا دیره فردا دیره

آسمون قهره ! می دونی ؟ خسته این شهره می دونی ؟

من و تو با هم یه ماییم تفرقه زهره ! می دونی ؟؟

بشکن این کوزه ی صبرو وا کن این قلعه ی لب رو

توی غمخونه ی وحشت تف کن این باده ی جبرو !

به دل ابرا بتازیم خون بدیم و جون ببازیم

قلب ویرونه ی شهرو ما باید با هم بسازیم

خونه ها تاریکه باید وا کنیم پنجره ها رو

بشکنیم قفل سکوت و روزه ی حنجره ها رو 

ولی حیف... ! این ترانه جزو اولین ترانه های منه . به درد فردای نزدیکمون می خوره !!