تنهـايی ام را با تو قسمت می کنم ، سهم کمی نيست
گـــسـتـرده تــر از عـــالم تـنـــهايـــی مــن عــالمـی نيست
غـم آنــقــدر دارم کــه مـــی خـواهــم تــمـــام فـصــلـها را
بر سفره ی رنگين خود بنشانمت ، بنشين غمی نيـسـت
هوای من ، بر من مگير اين خود ستايی را ، که بـی شک
تـنـــهاتر از مــن در زمـــيـن و آسـمــــانت ، آدمــی نيــست
آيـــيـــنه ام را بــــر دهــــان تــــک تــــک يــاران گرفـتـــــــم
تـا روشــنـــم شــــد در مـيان مـردگــانم ، همدمی نيست
همواره چون من نه ، فقط يک لحظه ، خوب من بينــديش
لبريزی از گفتن ، ولی در هيچ سويت ، مـحــرمی نيســت
مــن قــصـد نـــفــــی بـــــازی گـــل را و بـــــاران را نــــدارم
شـــايد بـــرای مـــن که هـــمــزاد کويرم ، شبنمی نيست
شــايد به زخم مــن که می پـوشـــم ز چـشم شهر آن را
در دستهای بی نهايت مــهـــــربانش ، مــرهــمی نيست
شـــايد و يــا شــــايد هــــزاران شــــايد ديگر ، اگــــر چـــه
اينـــک بـــه گوش انتــــظارم جز صــــدای مبهمی نيست