کسی دیگر نمی کوبد در این خانه متروکه ویران را


کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم


ومن شمع می سوزم و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند


و من گریان ونالانم و من تنهای تنهایم


درون کلبه ی خاموش خویش اما


کسی حال من غمگین نمی پرسد


و من دریای پر اشکم که توفانی به دل دارم


درون سینه ی پرجوش خویش اما


کسی حال من تنها نمی پرسد


و من چون تک درخت زرد پاییزم


که هر دم با نسیمی میشود برگی جدا از او


و دیگر هیچی از من نمی ماند